mah banoo

چند ورق کاغذ سیاه
و باز شکست بغض بی صدای من

شروع قصه چشم های بارانی من

و دست های همیشه خسته من

چند ورق کاغذ سیاه

و رقص خاطرات رویایی من

در اوج آسمان تنهایی من

و در فراز آن ، هر شب سیاه

پر است از سکوت سرد و بی ستاره من

چند ورق کاغذ سیاه

و رقص پوچ وخیالی قاصدک خیال

و شکفتن همه آرزوهای محال

چند ورق کاغذ سیاه

تمام دلخوشی سرد و بی صدای یک خیال

شب برای چیدن ستاره های قلبت خواهم آمد

بیدار باش من با سبدی پر از بوسه می آیم

و آن را قبل از چیدن روی گونه هایت می کارم

 تا بدانی ای خوبم دوستت دارم

مرا اینگونه باور کن

که عاشقتر ز نیلوفر ، تنم را با تن مرداب آمیزم

که چون آن پیچک تابان و پیچنده

به دامان درخت تاک آویزم

مرا اینگونه باور کن

چو پروانه به گرد شمع می گردم

تنم بر آتش اندازم

من آتش را بر اندازم

که خود سوزنده چون خورشید

به دور خویش می چرخم

مرا اینگونه باور کن

چو برگی در میان دستهای باد می رقصم

به دام باد افتادم اگرچه

در آغوش نسیم تا اوج خواهم رفت

میان خاک افتادن نمی خواهم

من آن برگم که از تحقیر پای خلق می ترسم

مرا اینگونه باور کن

نه افسونگر نه دیوانه

نه جامم من ، نه پیمانه

خودم افسونم و حیرت

می ِ نابم ، چه مستانه

مرا اینگونه باور کن

به آغوشت بیاویزم

بپیچم دور گیسویت

شدم خاکستر عشقت

خودم رقصنده در کویت . . .

به همه خواهم گفت

به نسیمی که گذر خواهد کرد ،

به شهابی که درخشید به شب ،

به شب روشن پاک ،

به سپیدار بلند ،

به پرستو ،

که غمگین ترک کند لانه ی خویش ،

به همه خواهم گفت ،

به شرابی که به پیمانه تو می رقصد ،

و تو را مست کند شب همه شب ،

من به هر کوچه که تو می گذری ،

کوچه هایی که پر از خاطره است ...

به همه خواهم گفت